Uluborlu’dan Emir Halîfe anlatır: “Muhammed Çelebi Sultanın vefâtından kırk sene sonra
kabrinin bir tarafı çökmüştü. Tâmir etmek için kabrini açmamız îcâb etti. Kabrini açınca
nûra gark olmuş bir halde yattığını gördük. Mübârek yüzü hiç solmamış, aynen hayattaki
gibiydi. Yanımda sevenlerinden biri vardı. Bu kişi; “Benim bir oğlum var, bir seneden beri
sıtma tutuyor, hastadır. Bu zâtın sakalından bir kıl alayım, şifâ olarak götüreyim.” dedi.
Biz şimdi durum başka, gâfil olma, alınca bir belâya düşebilirsin.” dedik. Fakat adam
dinlemedi yanaşıp sakalından bir kılı tutarak çekti. Koparamadı. Şeyh hazretleri sanki
canlanmış gibi başını öbür tarafa çevirdi. O kişi yine aldırmayıp sakalından bir kıl
koparmak için tutup çekti. Bu sırada Şeyh hazretleri o kişiye öyle bir tokat vurdu ki,
adam düşüp öldü. Ben de korkumdan kaçıp bir kenara çekildim ve şaşkın bir halde yığılıp
kaldım. Sonra başkaları gelip Şeyh hazretlerinin kabrini kapattı. Bu hâdisenin tesiriyle altı
ay hasta yattım.