Şeyh Ebu Muhammed Muferrac b. Şihabuddin Şeybânî dedi ki; “Şeyh Atâ Kûnî her Cuma ashabı da etrafında iken memleketinden “Beysan’a” yelkenli ile geçerdi. Onlar yüksek hallerin sahibi idiler. Onlardan bazısı aslana binerdi. Bu durum içimde bir rahatsızlık husule getirdi. Şeyh Muferrac devamla dedi ki; “Bunun üzerine Bağdat’a sefer ettim ve Efendim Şeyh Muhyiddin Abdulkadir (ks) ile bir araya geldim. Şeyh Atâ’nın halini ona anlattım. Beni birkaç gün yanında alıkoydu. Ondan sefer buyruğunu aldığımda, ayrılırken bana;
“Yelkenli’ye ulaştığında nehrin yürüyerek geçilebilen sığ yerinde dur ve “Abdulkadir sana ne Şeyh Atâ’nın ve ne de ashabının senden geçip gitmesine izin verme diyor, de” dedi. Şeyh Muferrac devamla dedi ki, geri döndüğümde nehrin yürüyerek geçilebilen sığ yerinde durdum ve Şeyh Abdûlkadir (ks)’in bana dediği gibi söyledim. Cuma günü olduğunda adetleri üzere Şeyh Atâ ve ashabı geldiler ve sığ yerden yürüyerek geçmek istediklerinde, kendileri ile su arasında yüksek bir barikat engel olduğunu gördüler. Sonra da su barikata kadar yükseldi ve bunun üzerine geçmekten imtina ettiler. Şeyh Atâ ashabına;
“Geri dönün, bu cereyan etmiş, olmuş bir iştir” dedi. Sonra yine onlara; “Başlarınızı açın da hepimiz Bağdat’a gidelim ve Şeyh Abdûlkadir’in yanında Allah’a tevbe-istiğfar edelim ve de Şeyh’ten bağışlanma dileyelim” dedi. Bunun üzerine oğlu İbrahim ona;
“Şeyh Muferrac’a git ve onun yanında tövbe-istiğfar et ve de ondan bağışlanma dile” dedi. Bunu yapmaya azmedip niyetlendik-lerinde su ilk haddine kadar indi ve “Beysan’a” geçip Şeyh Muferrac’ın yanında Allah’a جل جلاله tevbe-istiğfar ettiler ve de ondan bağışlanma dilediler. Onun huzurunda mütevazı idiler. Onların bu istiğfar ettikleri gün gerçekten büyük bir gün idi.