Fakîh Îsâ bin Muhammed şöyle anlatır:
Uzak bir diyârda idim. Abdullah el-Ayderûs’u açıkça bulunduğum yerde görmeyi temenni
etmiştim. Mescide gittim. Oraya bir dilenci ve yanında birisi gelip benden bir şey istedi. Bir
şey vermedim. Oradan ayrılıp başka yere gittim. O dilenci ve yanındaki kişi benim arkamdan
geldi. Sonra yine yanıma yaklaşarak benden bir şeyler istedi. Yine yüz vermedim. Bunun
üzerine o dilenci ve yanındaki ayrılıp gitti. Bir müddet sonra ben, Abdullah el-Ayderûs’un
bulunduğu yere döndüm. Şeyh Abdullah’ın yanına giderek; “Ben sizi gittiğim yerde alenen
görmeyi temenni ettim. Lâkin bu isteğim hâsıl olmadı.” dedim. Bunun üzerine Ebû
Muhammed el-Ayderûs ; “Sana alenî görünmem hâsıl oldu. Falan gün duhâ vaktinde sen
falan mescidde idin. Senin yanına bir dilenci geldi. Yanında birisi de vardı. Senden bir şeyler
istediler. Onlara bir şey vermedin. Sonra kalkıp bir yere gittin. Onlar da seni tâkib etti ve yine
bir şeyler istediler. Yine yüz vermedin. İşte o dilencinin yanındaki ben idim. Ben, senin
yanına o kılıkla gelmiştim.” dedi. Ben; “Efendim! Sizin dedikleriniz doğrudur. Fakat o size
fazla benzemiyordu.” deyince, Şeyh Abdullah da; “Eğer ben bu hâlimle senin yanına gelse
idim, sen beni tanır ve insanlara haber verirdin.” buyurdu.