Veda Haccı (Hicret ‘in 10. senesi Zilhicce ayı / Milâdî 632 Mart)

Hicret’in 10. yılı Zilkade ayı idi. Bu tarihte, Resûl-i Kibriya Efendimiz, hacc için hazırlandı. Medine’deki Müslümanlara da haccetmek üzere hazırlanmalarını emir buyurdu. Ayrıca, Medine dışındaki Müslümanlara da bu maksatla hazırlanıp Medine’de toplanmaları için haber gönderdi. Bu haber üzerine, haccetmek arzusunda olan binlerce Müslüman, Medine’ye akın etmeye başladı. Çok geçmeden, Medine, îman ve İslâm’ın nuruyla münevver sımalarla dolup taştı. Medine etrafında çadırlar kuruldu. Müslümanlar eşsiz bir bayram sevinci yaşarken, Resûl-i Kibriya Efendimiz de, tebliğ ettiği azametli dâvanın muazzam neticesini görmenin huzur ve saadeti içinde Cenâb-ı Hakk’a hamd ve şükrediyordu.

Medine ‘den Ayrılış

Zilkade ayının çıkmasına beş gün vardı. Günlerden Cumartesi idi. Resûl-i Kibriya Efendimiz, Medine’de yerine Ebû Dücane es-Saidi’yi vekil bıraktı.” Hâne-i Saadetinde yıkandı. Güzel kokular süründü. Yeni elbiseler giydi. Öğleye doğru Hâne-i Saadetinden çıkıp Mescid-i Şerife gitti. Öğle namazını kıldırdı. Fahr-i Âlem Efendimiz, etrafını nurânî halkalar hâlinde sarmış olan 100 bini aşkın Miislümanla birlikte Medine’den hareket ederek Zülhuleyfe mevkiine vardı. Geceyi, muazzam ce-maatiyle burada geçirdi. Ertesi günü, öğle namazını burada eda ederek ihrama girdi ve her biri insanlık âleminin birer yıldızı olan sahabîleriyle birlikte Mekke-i Mükerreme’nin yolunu tuttu. Fahr-i Âlem Efendimiz, devesi Kasva’nın üzerinde idi. Yüz bini aşkın sahabî, o Manevî Güneşin etrafında yörüngelerini kaybetmeyen gezegenleri andırıyordu. Dillerde telbiye vardı: “Lebbeyk Allahümme Lebbeyk! Lebbeyke lâ şerike leke leb-beyk! Innelhamde venni’mete leke velmülk. Lâ şerîke lek.” Sanki yeryüzü bir ağız olmuş, aynı “telbiye”yi yüz binler dille tekrarlıyordu. Fahr-i Âlem Efendimiz ve sahabîlerin sevinç ve heyecanına âdeta yer ve gök iştirak ediyordu.

MEKKE’YE VARIŞ

Tarih, Zilhicce ayının dördü, Pazar günü, sabahın erken saatleri… Fahr-i Kâinat Efendimiz, etraftan gelenlerin de katılmasıyla 100 bini aşan Müslüman hacılarla Mekke’ye, üst kısmından, Senniyetü’l-Keda mevkiinden girdi. Kâbe-i Muazzama’yı görünce, “Yâ Rabbi!.. Bu muazzam mabedin azamet, şeref, keramet ve mehabetini artır.” diye dua etti. Bundan sonra Efendimiz, Beytullah’a vardı. Hacerü’1-Es-ved’i istilâm etti* ve o köşeden Kâbe-i Muazzama’yı tavafa başladı. Tavafın ilk üç devresinde adımlarını kısaltıp omuzlarını silkelemek suretiyle hızlı ve çalımlı yürüdü; kalan dört devresini ise ağır ağır yürüyerek tavafını tamamladı. Kabe’nin etrafını yedi defa dolaşarak tavafı tamamladıktan sonra Makam-ı İbrahim’e vardı. Orada iki rekât namaz kıldı.”45 Sonra tekrar dönüp Hacerü’l-Esved’i istîlâm etti. Bu esnada Hz. Ömer’e, “Ey Ömer!.. Sen, güçlü kuvvetlisin. Hacerü’1-Es-ved’e yetişmek için başkasına omuz vurma! İnsanları, güçsüzleri rahatsız etme! Eğer, tenha bulursan onu istîlâm et; yok tenha bulamazsan, uzaktan el sürüp öpme işareti yap ve Keli-me-i Tevhid oku, tekbir getir.” diye buyurdu.”

Peygamberimizin Sa’y Edişi

Resûl-i Kibriya Efendimiz, bundan sonra Safa Tepesine çıktı. Orada Cenâb-ı Hakk’a hamd ve şükrünü takdim etti. Buradan inerek Safa ve Merve arasında yedi kere sa’y etti.

Mina ‘ya Gidiş

Mekke’de Pazar, Pazartesi, Salı ve Çarşamba günleri kalan Resûl-i Ekrem Efendimiz, Perşembe günü Mina’ya gitti. Öğle, ikindi, akşam ve yatsı namazlarını orada cemaatle eda etti. Geceyi orada geçirdi. Zilhicce’nin dokuzu Cuma günü sabah namazını eda ettikten sonra Mina’dan Arafat’a doğru hareket etti.’ İstîlâm, Hacerû’l-Esved’e elle dokunmak yahut onu öpmek, bunlar mümkün değilse karşıdan el sürme işareti yapmak demektir. Ashab-ı Kiram’in getirdiği telbiye ve tekbirlerle âdeta yer gök çınlıyordu.